Ο Ήχος Του Κεραυνού

Τον έχουν χαρακτηρίσει ιδιοφυΐα. Τον έχουν χαρακτηρίσει τον καλύτερο οδηγό που έχει περάσει ποτέ απο την F1. Τον έχουν πει τρελό. Ο 'Αλαιν Πρόστ είχε δηλώσει γι' αυτόν πως τον ενδιαφέρει μόνο η νίκη και όχι η ζωή. Όταν έκανε γνωστό πως ανακάλυψε την θρησκεία, είπαν οτι "είναι ένας τρελός που νομίζει πως έχει τον θεό για συνοδηγό του". Όλα αυτά δεν έφταναν στα αυτιά του Αίρτον Σέννα λόγω του ποδιού του, που αρνούταν πεισματικά να ξεκολλήσει απο το γκάζι, ώστε να μην ακούγεται ο καταπληκτικά εκκωφαντικός θόρυβος της  McLaren MP4-4.   





Ένας πρωταθλητής είναι κράμα πολλών στοιχείων. Ταλέντο, μόχθος, αυταπάρνηση, υπομονή, επιμονή  , συνεχής προσπάθεια για τελειοποίηση και πίεση για το καλύτερο. Ο Σέννα τα είχε όλα αυτά και καλώς ή κακός, τα είχε σε πολύ μεγάλο βαθμό. " Ξαφνικά, τρόμαξα και εγώ, επειδή συνειδητοποίησα οτι βρισκόμουν πέρα απο τη συνειδητή μου κατανόηση. Οδήγησα αργά ως τα pits και δεν ξαναβγήκα άλλο για εκείνη την ημέρα", είχε δηλώσει για τα προκριματικά του Grand Prix του Μονακό το 1988, όπου αν και είχε την pole position, οδήγησε τόσο γρήγορα που ήταν 2'' ταχύτερος απο τον ομόσταβλό του Πρόστ, που οδηγούσε μια ολόιδια McLaren.

Ο Σέννα ξεκίνησε να χτίζει τον μύθο του στον Grand Prix του Μονακό το 1984. Οδηγώντας για την Toleman, ίσως την πιο αδύναμη ομάδα του πρωταθλήματος, ο Σέννα εκκινεί απο την μειονεκτική 13 θέση. Κατά την διάρκεια του αγώνα, ξεσπά μια απίστευτη καταιγίδα που κάνει τον αγώνα εξαιρετικά δύσκολο. Πολλοί πιλότοι εγκαταλείπουν καθώς η ορατότητα είχε μειωθεί και το οδόστρωμα είχε γίνει εξαιρετικά επικίνδυνο. Ο Σέννα παρά την ισχυρή βροχόπτωση δεν μειώνει τον ρυθμό του και κινείται σαν να οδηγούσε υπο φυσιολογικές συνθήκες. Τερματίζει δεύτερος, ενώ αν ο αγώνας δεν είχε σταματηθεί στο ενδιάμεσο, πολύ πιθανό να έβλεπε πρώτος την καρό σημαία. Απο εκείνη την ημέρα, παγίωσε την φήμη που τον ακολουθούσε ως τον θάνατό του, ήταν ανίκητος σε βρεγμένο οδόστρωμα.

Κανένα οδόστρωμα και κανένα σημείο του καιρού όμως δεν τον τρόμαξε ποτέ. Ούτε όταν ήταν μικρός, και έτρεχε με καρτ. Όντας γόνος εύπορης οικογένειας, ο πατέρας του του έδωσε άμεσα την ευκαιρία να εξελίξει το ταλέντο του στους αγώνες, το οποίο είχε διαπιστώσει απο την παιδική του ηλικία. Στα 21 του, πέρασε σε μεγαλύτερη κατηγορία, μετακομίζοντας στην Αγγλία και μέσα σε 3 χρόνια κέρδισε 5 πρωταθλήματα (!), και μεταγράφηκε στην Toleman της F1 κατηγορίας. Η μικρή Αγγλική ομάδα όμως δεν κάλυπτε τις φιλοδοξίες του Σέννα.

Την επόμενη κιόλας χρονιά (1985) η Lotus, υπογράφει τον Σέννα και αρχίζουν οι επιτυχίες για τον Βραζιλιάνο.  Στην Πορτογαλία κατακτά την πρώτη του νίκη, ενώ κατατάσσεται 4 στο τέλος, όπως και το 86. Το 87 ολοκληρώνει την σεζόν 3 και έρχεται η μεγάλη στιγμή της μετάβασης στην McLaren-Honda, μιας εκ των καλύτερων και πλουσιότερων ομάδων του πρωταθλήματος.

Στην τεράστια αγγλική ομάδα ο Σέννα βρίσκει ένα μονοθέσιο αντάξιο των δυνατοτήτων του, το θρυλικό Mclaren MP4-4 που έφερε έναν απο τους περίφημους Ιαπωνικούς κινητήρες της Honda, ισχύος 900 ίππων. Βρίσκει όμως και τον Άλεν Προστ και ανάμεσα τους αναμένεται να αναπτυχθεί μια απο της μεγαλύτερες κόντρες στην ιστορία της F1.

Ο Προστ είχε ήδη δυο πρωταθλήματα στο ενεργητικό παλμαρέ του και ο Σέννα είχε την, άτυπη στον κόσμο της F1, στάμπα του '' νούμερο 2''. Δεν θα συμβιβαζόταν ποτέ με αυτό, και το πρωτάθλημα του 1988 καταλήγει με ευκολία στον Βραζιλιάνο. Αυτό ήταν και η αρχή της κόντρας των δυο καλύτερων οδηγών της εποχής. Το 1989 το πρωτάθλημα γίνεται υπόθεση της McLaren που παρακολουθεί τους δυο οδηγούς της να ανταγωνίζονται για την πρώτη θέση. Τελικά, στην πίστα της Σουζούκα, ο Προστ βλέπει πρώτος την καρό σημαία και παράλληλα πανηγυρίζει και την κατάκτηση του πρωταθλήματος.  Το 1990 ο Προστ υπογράφει με την Ferrari, η οποία δεν είχε την δυναμική για να κυνηγήσει τον τίτλο, και ο Σέννα παίρνει την εκδίκησή του απο τον Προστ στην πρώτη στροφή της πίστας της Σουζούκα και κατακτά το πρωτάθλημα. Το 91, ο Σέννα, προσπαθούσε συνεχώς να γίνει καλύτερος και αυτή του η εμμονή απόφερε κάποιες απο τις καλύτερες του επιδόσεις. Με την Ferrari να υστερεί της McLaren εκείνη την χρονιά, ο Σέννα κατακτά άνετα το 3ο και τελευταίο του πρωτάθλημα.

Το 1992, ήταν μια κομβική χρονιά για την F1. Η McLaren και η Honda σταματούν την συνεργασία τους, με την αγγλική ομάδα να χάνει το μεγαλύτερο μέρος της δυναμικής της. Άνοδο σημειώνει η Williams, η οποία υπογράφει τον Προστ και φιλοδοξεί να φέρει και τον Σέννα. Ο Προστ στο άκουσμα της πρόθεσης της ομάδας του ασκεί βέτο, και η Williams αφήνει την υπόθεση. Ο Σέννα παραμένει στην McLaren, η οποία δεν διαθέτει πλέον μονοθέσιο αντίστοιχο με το περσινό και ο Σέννα τερματίζει 4ος. Παρ 'λα αυτά, την επόμενη σεζόν οδηγεί εξαιρετικά με την αδύναμη McLaren του και τερματίζει πίσω απο τον Προστ, ενώ τρίτος κατετάγη ένα ανερχόμενο ταλέντο, ο Μίκαελ Σουμάχερ.

Η χρονιά του 1994 μπαίνει με τον Προστ να αφήνει την ενεργό δράση και τον Σέννα να υπογράφει με την Williams. Δεν αγωνίστηκε μαζί της, παρά μόνο για 3 αγώνες και 6 γύρους.

Ο Σέννα ήταν πάντα άνθρωπος του θεού. Πριν απο κάθε αγώνα προσευχόταν και άνοιγε την δική του κουβέντα με τον Θεό. Με το που άνοιγαν τα φώτα όμως, έτρεχε σαν να μην υπάρχει αύριο. Η θέληση και η προσήλωση του να προσφέρει στο κοινό το θέαμα που αναζητούσε και παράλληλα να είναι πάντα πρώτος, όχι μόνο έναντι των άλλων πιλότων αλλά και του ίδιου του εαυτού, δημιουργούσε σε όσους τον παρακολουθούσαν ανάμεικτα συναισθήματα. Δέος, εντύπωση, θαυμασμό, αλλά και απορία για το αν θα καταφέρει να ξεγελά τον θάνατο συνέχεια και να τον χλευάζει επιδεικτικά σε κάθε στροφή. Η ταχύτητα ήταν η ζωή του και η οδήγηση στα άκρα τρόπος για να την ζει. Παρομοίαζε την ζωή με τους αγώνες ταχύτητας : "Για μένα αυτή η έρευνα είναι συναρπαστική.Κάθε φορά που πατάω το γκάζι βρίσκω και κάτι περισσότερο, ξανά και ξανά. Αλλά υπάρχει μία αντίφαση. Όσο ταχύτερος γίνεσαι, γίνεσαι και τόσο εύθραυστος. Επειδή σε ένα κλάσμα του δευτερολέπτου όλα μπορούν να φύγουν. Όλα του. Αυτά τα δύο άκρα σε βοηθούν να γνωρίζεις τον εαυτό σου βαθύτερα και βαθύτερα.''

Σε εκείνο το Grand Prix  στην Ίμολα όμως ένιωθε διαφορετικά. Στα δοκιμαστικά της Παρασκευής ο Μπαρικέλο είχε ατύχημα και σώθηκε απο θαύμα ενώ ο Αυστριακός Ρόλαντ Ρατσενμπέργκερ είχε σκοτωθεί όταν η Simtec του καρφώθηκε στον τοίχο. Πριν απο εκείνη την Πρωτομαγιά είχε πάνω απο 12 χρόνια να σημειωθεί θανατηφόρο ατύχημα στην F1. Ο θάνατος κυκλοφορούσε στην πίστα και ο Σέννα τον είχε αντιληφθεί.

Η σύντροφός του, Αντριάνα Γκαλιστό, μετά τον θάνατό του δήλωσε πως είχε δει τον Βραζιλιάνο να κλαίει και να παρακαλάει να αναβληθεί ο αγώνας. " Το έδαφος είναι γλιστερό και το μονοθέσιο δεν αντιδρά σωστά ".είχε δηλώσει. Ο αγώνας ξεκίνησε κανονικά. Στην εκκίνηση τα μονοθέσια των Λαμί και Λέιτο συγκρούονται και το αυτοκίνητο ασφαλείας εισέρχεται στην πίστα και παρέμεινε μέχρι τον 5ο γύρο. Στον 6ο, για αδιευκρίνιστους μέχρι σήμερα λόγους, λίγο πριν την στροφή Ταμπουρέλο η Williams FW16 συνέχισε ευθεία και καρφώθηκε με 310 km στον τσιμεντένιο τοίχο. Κάνεις δεν ήθελε να το πιστέψει, άλλα όπως ακριβώς είχε πει παλιότερα, όλα σε ένα κλάσμα του δευτερολέπτου μπορούν να αλλάξουν. Ο Αίρτον Σέννα ήταν νεκρός. Αργότερα, στο μονοθέσιο του βρήκαν μια αυστριακή σημαία την οποία είχε πάρει μαζί του, ώστε αν νικούσε να αφιέρωνε στον Ρατσενμπέργκερ την νίκη του.



Στην Βραζιλία ο Σέννα θαυμαζόταν σαν θεός. Ο κόσμος τον λάτρευε περισσότερο και απο τον Πελέ και το απέδειξε όταν 250,000 συγκεντρώθηκαν για το τελευταίο αντίο. Η νευρική φωνή του και οι παθιασμένοι του μονόλογοι, σε συνδυασμό με την εύγλωττη και μεθυστική γλώσσα του έκαναν άπαντες να παρακολουθούν απορροφημένοι της συνεντεύξεις του και μετά να μην μπορούν να ονομάσουν τι τους έκανα να παραμείνουν ασάλευτοι. Ο Σέννα είχε ένα τρόπο να αιχμαλωτίζει το κοινό και να το κάνει τον θαυμάζει σαν οδηγό και να τον σέβεται σαν άνθρωπο. Πάντα ανταπέδιδε αυτή την αγάπη. Αν και για τους φτωχούς και βιοπαλαιστές Βραζιλιάνους ήταν αρκετό να τους παίρνει μαζί του σε κάθε του υπερηχητική κούρσα αποφορτίζοντας τους απο την σκληρή τους πραγματικότητα, ο Σέννα προσέφερε τεράστια ποσά για τα παιδιά των δρόμων, δράση που συνεχίζεται και σήμερα απο το ομώνυμο ίδρυμα που διευθύνεται απο την κόρη του.

Στην κηδεία του παρευρέθηκαν και όλοι οι οδηγοί, ανάμεσα τους και ο Αλέν Προστ, που παρά την κόντρα και τους συνεχείς τους καυγάδες, δεν έχασαν ποτέ τον αμοιβαίο τους σεβασμό όπως αρμόζει σε 2 κυρίους.

Το θέμα όμως με τον θάνατο του Αίρτον Σέννα είναι ακόμη και σήμερα ανοικτό. Όταν έφτασαν στο μονοθέσιο για να τον απεγκλωβίσουν, διαπίστωσαν πως ένα κομμάτι σίδερο (πιθανώς απο τα ψαλίδια), είχε διαπεράσει το κράνος του και είχε καρφωθεί στο κεφάλι του. Το μονοθέσιο δεν έστριψε και συνέχισε ευθεία, πράγμα που έκανε την άποψη του μηχανικού λάθους πολύ ισχυρή. Διατάχθηκε εξέταση και στην πορεία ο Φρανκ Γουίλιαμς και άλλα μέλη της ομάδας κατηγορήθηκαν για ανθρωποκτονία. Η δίκη ξεκίνησε και παρουσιάστηκαν στοιχεία λανθασμένης αρχιτεκτονικής του μονοθεσίου. Ο Σέννα είχε ζητήσει περισσότερο χώρο στην καμπίνα και αυτό έκανε τους σχεδιαστές να αναπροσαρμόσουν τη Williams και αποφασίστηκε η μετακίνηση της κεντρικής κολόνας του μονοθεσίου. Σύμφωνα με το κατηγορητήριο, η σύνδεση της δεν έγινε με ίδιας ποιότητας υλικά ή στο σημείο αυτό η διάμετρος ήταν μικρότερη. Μετά απο αυτά αναζητήθηκε το μαύρο κουτί του μονοθεσίου το οποίο ενώ είχε αφαιρεθεί απο το μονοθέσιο λίγο μετά το ατύχημα, παραδόθηκε στις ιταλικές αρχές κατεστραμμένο και δεν έδωσε καμία πληροφορία. Μετά απο πολλά χρόνια η δίκη έλαβε τέλος, με όλους τους κατηγορούμενους να αθωώνονται. Η αλήθεια δεν φανερώθηκε ποτέ και υπάρχουν φήμες για προσπάθειες φίμωσης όσων ζητούν την απόδωση ευθυνών για το ατύχημα αλλά και τη δημοσιοποίηση της αλήθειας.

Ο Αίρτον Σέννα, στα 10 χρόνια της καριέρας του κατάφερε να γίνει μύθος για τις απίστευτες οδηγικές του ικανότητες, τον ευγενικό του χαρακτήρα και την εκρηκτική του προσωπικότητα. Μνημονεύεται ως ένας απο τους καλύτερους των καλύτερων και το πνεύμα του παραμένει ζωντανό απο το ίδρυμα του που συνεχίζει να προσφέρει σε έναν απο τους φτωχότερους και πιο βασανισμένους λαούς, απο την μοναδική του αδιαφορία για τον κίνδυνο και για την αναζήτηση της δικαίωση για τον άδικο θάνατό του.

Όποτε βρέχει, κάπου εκεί ψηλά, ο ανίκητος στην βροχή πιλότος συνεχίζει να τρέχει. Οι κεραυνοί είναι σπίθες απο την μηχανή του και οι βροντές ο ήχος της εξάτμισης, που μας θυμίζει αυτό που συνήθιζε να λέει " Η ζωή είναι ένας αγώνας".

Das Mädchen unter der Laterne

Το τραγούδι, Das Mädchen unter der Laterne ( το κορίτσι κάτω από το φανάρι) , ή πιο απλά Lili Marlen, αποτελεί ίσως την τρανότερη απόδειξη στη ιστορία, ότι η μουσική ενώνει τους ανθρώπους ανεξάρτητα την εθνικότητα τους, την θρησκεία τους, το χρώμα τους και τις ιδέες τους. Το τραγούδι ξεκίνησε να ακούγεται  με σκοπό την ενθάρρυνση των γερμανικών στρατευμάτων, για να καταλήξει στο ηχητικό σήμα κατατεθέν του πολέμου, έχωντας παρεισφρήσει στα στρατόπεδα και τα επιτελεία τόσο των ναζί όσο και των Συμμάχων, ώντας ουσιαστικά το μοναδικό σημείο καμπής των δυο πλευρών.

Όλα ξεκίνησαν με την κατάληψη του Βελιγραδίου από τις δυνάμεις του Άξονα. Μετά την πτώση της πόλης, οι Γερμανοί κατέλαβαν τον ραδιοφωνικό σταθμό της πόλης και άρχισαν να εκπέμπουν σε μεγάλη εμβέλεια, καλύπτοντας το σύνολο της Ευρώπης και της Μεσογείου. Εκτός από τα προπαγανδιστικά μηνύματα, οι Γερμανοί συμπεριέλαβαν και μερικά τραγούδια, τα οποία λόγω της έλλειψης δίσκων, ήταν περιορισμένα και έπαιζαν συχνά. Το Lili Marlen, ήταν ένα από αυτά, αν και άγνωστο τότε και η επιλογή αυτή έμελλε να είναι ιστορική. 

Το τραγούδι δεν ήταν πρόσφατο. Ήταν ένα ποίημα που είχε γραφτεί το 1915 κατά την διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και εκδόθηκε  το 1937 υπό τον τίτλο '' Das Lied eines jungen Soldaten auf der Wacht '' ( ''το τραγούδι ενός νεαρού στρατιώτη σε επιφυλακή ''). Το 1939 η Lale Andersen το τραγουδά, αλλά η πορεία του δεν είναι η αναμενόμενη, πουλώντας μόλις 700 δίσκους. Ένας από αυτούς, βρισκόταν στην Βιέννη, μέσα σε ένα παλιό σκονισμένο κουτί με βινύλια και ειρωνικά, βρισκόταν τελευταίος. Το κουτί αυτό βρήκε ένας Γερμανός λοχίας που του είχε ανατεθεί να βρει τραγούδια για το σταθμό. Έτσι το τραγούδι άρχισε να εκπέμπεται. 

Ο υπουργός προπαγάνδας, Τζόζεφ Γκέμπελς, δεν είδε με καλό μάτι το τραγούδι και την απήχηση που είχε στα στρατεύματα και διέταξε την απαγόρευσή του. Σύντομα όμως έφτασαν γράμματα διαμαρτυρίας από τα γερμανικά στρατεύματα και ο Γκέμπελς ήρε απρόθυμα την απόφασή του, σε μια προσπάθεια τόνωσης των στρατευμάτων που μάχονταν σε Ευρώπη και Αφρική και ετοιμάζονταν για την επίθεση στην Ρωσία.

Το τραγούδι είχε την μεγαλύτερη απήχηση στα στρατεύματα που ήταν κοντά στη Μεσόγειο, τα περιβόητα γερμανικά Africa Corps και την Αγγλική 8η στρατιά και τους Desert Rats, το περίφημο αγγλικό σώμα του πολέμου της Αφρικής. Γρήγορα διαδόθηκε στο αφρικανικό μέτωπο και το τραγούδι μεταφράστηκε και στα αγγλικά, αλλά οι σύμμαχοι προτιμούσαν την γερμανική αυθεντική έκδοση, που έκλεινε το πρόγραμμα του Soldatensender Belgrad ( Ραδιόφωνο του στρατιώτη ) στις 9.55 κάθε βράδυ. 

Το τραγούδι δημιουργούσε μια ποικιλία ανάμεικτων συναισθημάτων στους στρατιώτες των δυο πλευρών. Ένας Σκοτσέζος στρατιώτης το περιέγραψε σαν '' Αισθησιακό, νοσταλγικό, γλυκό σαν ζάχαρη με μία φωνή που ένοιωθες να σε αγγίζει ''. Η μελωδία προσέφερε στους άνδρες ένα μείγμα μελαγχολίας, λήθης, ελπίδας, ανάμνησης για ότι τους περιμένει, αλλά και αισιοδοξίας για το μέλλον. Τα συναισθήματα αυτά ήταν κοινά και το ίδιο ισχυρά τόσο για τους Γερμανούς όσο και για τους Συμμάχους. 

Για κάποιους η Lili Marlen, ήταν μια πόρνη. Για κάποιους άλλους είναι η μεγάλη αγάπη κάποιου. Για όλους τους στρατιώτες ήταν η γυναίκα που άφησαν πίσω, και δεν ήξεραν αν θα ξαναδούν. Η δίνη του πολέμου και η βαναυσότητα των μαχών στην Αφρική έκαναν τους στρατιώτες να εναποθέσουν στο τραγούδι τα εναπομείναντα ανθρώπινα συναισθήματα τους δημιουργώντας παράλληλα, διαμέσου του, ένα δίαυλο επικοινωνίας με ότι άφησαν πίσω και με ότι αναμένουν να δουν. Ο ίδιος Σκοτσέζος στρατιώτης είχε καταγράψει '' Η Ευρώπη μοιάζει πολύ μακριά τώρα, αναρωτιέμαι πότε θα την ξαναδούμε και πως θα είναι τότε ".  

Ο πόλεμος τελείωσε και η αμερικάνική βιομηχανία το εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο. Το τραγούδι πέρασε από μια σειρά επανεκτελέσεων με γνωστότερη όλων αυτή της Marlene Dietrich που ήταν στα Αγγλικά. Έπειτα και από αυτό, το κομμάτι έγινε γνωστό ανά την υφήλιο και λέγεται ότι όποιος δεν το ήξερε, το έμαθε μετά την Dietrich, η οποία ήταν μια Γερμανίδα που κατέφυγε στο Hollywood διωκόμενη από τους Γερμανούς.   

Ώντας πλέον πασίγνωστο, το τραγούδι παίζεται με πολλές παραλλαγές σε μουσική και στίχους. Αναμφίβολα όμως. η αυθεντική εκδοχή του με την γλυκιά φωνή της Andersen, που ταξίδευε από το Βελιγράδι μέχρι την καυτή έρημο και διαχεόταν ταυτόχρονα και στα δύο στρατόπεδα του αποπνικτικού μετώπου είναι η μόνη που αναγνωρίζουν όσοι το τραγούδι άγγιξε πραγματικά. Ένα ξεχασμένο τραγούδι, που μιλά για μια κοπέλα, κατάφερε να κάνει αυτό που ο πόλεμος αγνοεί, να ενώσει τους ανθρώπους που κάθε μέρα αλληλοσκοτώνονταν, έστω για λίγα λεπτά.

Τέλος, το ερώτημα για το πώς το συγκεκριμένο τραγούδι κατάφερε να εξαπλωθεί τόσο, απαντήθηκε  από την ίδια την Lale Andersen : " Μπορεί ο άνεμος να εξηγήσει γιατί έγινε ανεμοστρόβιλος ; ''