Η πρόσφατη άνοδος της Ακροδεξιάς στην Ευρώπη με σημαντικά εκλογικά κέρδη και με όλα τα παραφερνάλιά της : εθνικισμός, ξενοφοβία, βία, παραπέμπει σε ανάλογη περίοδο ανόδουτου ναζισμού τη δεκαετία του 30. Από την Πολωνία έως την Ελλάδα, τα ακροδεξιά κόμματα καλλιεργούν νοσηρό κλίμα φόβου και οργής στις λαϊκές –κυρίως-τάξεις κατά των μεταναστών συλλήβδην, που τις εκμεταλλεύονται εξτρεμιστικά στοιχεία, ευρέως φάσματος ρατσιστικής Δεξιάς και Ακροδεξιάς (η πρώτη εγκρίνει καιεπαυξάνει στάσεις της δεύτερης).
Ουσιαστικά ο ξενοφοβικός ρατσισμός εκδηλώνεται προ εξηκονταετίας μετά την ήττα του φασισμού με την ίδρυση μυστικώνημιπαράνομων- κινήσεων φασιστικής-ναζιστικής υφής, που γρήγορα απoενοχοποιούνταιλόγω του λυσιτελούς αντικομουνισμού που προτάσσουν και, ως οργανωμένα κόμματα,επενδύουν στις ανασφάλειες και φοβίες πολλών χωρών, όπου είχαν «εισβάλει» μετανάστες. Κατάφεραν να εξεγείρουν το λαό εναντίον τους και να αποδαιμονοποιηθούν τα ίδια, επιδεικνύοντας δήθεν αγνό πατριωτισμό ώστε να παίξουν καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση ρατσιστικών πολιτικών που νοηματοδοτούν εχθρικό κλίμα για όσους μετανάστες αρνήθηκαν να ενταχθούν «αφομοιωτικά», προδίδονταςκουλτούρα,παραδόσεις και δικό τους τρόπο ζωής, προκαλώντας όμως έτσι εκρήξεις αγανάκτησης με αυτή τη στάση «ανυπακοής» στις χώρες φιλοξενίας. Η Μέρκελ ανησυχεί με τις εντυπώσεις που κέρδιζε σε μεγάλη μερίδα Γερμανών-από όλο το πολιτικό φάσμα-η ρατσιστική ρητορική του Τίλο Σαρατσίν, σοσιαλδημοκράτη-υποτίθεται-που ενέτεινε σημαντικά το κλίμα ισλαμοφοβίας, προβληματίζοντας το μέσο Γερμανό αφού έπαιζε με τα εθνικιστικά αντανακλαστικά του. Ρίχνοντας δε κι αυτή και άλλο λάδι στη φωτιά και ποζάροντας ωσάν νέα Ισαβέλλα ΙΙ της Ισπανίας, (που έδιωχνε από την χώρα της όσους Αραβες δεν ασπάζονταν τον καθολικισμό) δηλώνει: «Νιώθουμε δεμένοι με τις χριστιανικές αξίες. Οσοι δεν τις αποδέχονται, δεν έχουν θέση εδώ». Εμμένει δηλαδή στην άποψη ότι όσοι μη Γερμανοί ζουν και εργάζονται στη χώρα της πρέπει να «συν-δεθούν» εκόντες άκοντες με το χριστιανισμό.
Η μεγάλη εισροή μεταναστών στη δεκαετία του 1960, πρώτα από φτωχές ευρωπαϊκές χώρες(Ιταλία, Ισπανία, Ελλάδα, Τουρκία ) στη χώρα που ενσάρκωνε ό,τι πολύ αργότερα αποκλήθηκε «ευρωπαϊκό όνειρο», ως Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Δυτικής Γερμανίας με τη ραγδαία βιομηχανική ανάπτυξη που οφειλόταν στο «γερμανικό θαύμα», που και αυτό όφειλε πολλάστους «φιλοξενούμενους εργάτες», τους «Gastarbeiter», οι οποίοι όμως φθάνοντας στο 10% του συνολικού πληθυσμού, προκάλεσαν το μεταναστευτικό αδιαχώρητο διότι πολλοί από αυτούς παρέτειναν την «επίσκεψή» τουςπερισσότερο από όσο είχε συμφωνηθεί( 2 έτη). Ομως οι Ιταλοίπου η οικονομία της χώρας τους κατέστη μια από τις 7 ισχυρότερες (G7) καθώς επίσηςοι Ελληνες και Ισπανοί, με τα υποτιθέμενα ελληνικό και ισπανικό «θαύμα», επέστρεψαν οίκαδε ενώ οι Τούρκοι βολεύτηκαν εκεί, στην πλειονότητά τους, ιδρύοντας οικογένειες και επιβεβαιώνοντας τη ρήση: «Ουδέν μονιμότερον του προσωρινού». Οι περισσότεροι όμως ήταν ανειδίκευτοι εργάτες που όταν έμειναν άνεργοι ζούσαν με το επίδομα του ταμείου ανεργίας, προκαλώντας την οργή του Γερμανού φορολογουμένου.
Κίνδυνος απώλειας της άμωμης ευρωπαϊκότητας;
Πρόσθετα, όσοι εγκαταστάθηκαν μόνιμα προκάλεσαν οξύ πρόβλημα «ενσωμάτωσης» (ειδικά Τούρκοι και Αραβες) πρώτα στις γερμανόφωνες χώρες, Γερμανία, Αυστρία και Ελβετία αλλά και ύστερα σε Ολλανδία, Βέλγιο, Σουηδία κ.α. όπου προκλήθηκε έντονη δυσανεξία από την αυξανόμενη εμφάνιση τζαμιών και ιδίως ψηλών μιναρέδων γι αυτό οι κατεξοχήν ξενοφοβικοί Ελβετοί απαγόρευσαν τους δεύτερους με δημοψήφισμα, Πολλοί ανησυχούν για μία εξαπλούμενη επιδημία προσδίδουσα στην Ευρώπη εικόνα εξισλαμισμένης Ηπείρου και μολύνουσα την άμωμη ευρωπαϊκότητά της. Εάν αποφάσιζε να πολιτευτεί ο ρατσιστής Σαρατσίν για να καλύψει το ακροδεξιό κενό, που δεν καλύπτει το Κόμμα Εθνικο-δημοκρατών, το CDU (Χριστιανοδημοκράτες) καθώς και το SPD(Σοσιαλδημοκράτες) θαείχαν έναν πολύ υπολογίσιμο αντίπαλο με ποσοστό 20-25%, ως καθοριστικό ρυθμιστή σε συνασπισμούς για όποιο από τα δύο παραπάνω κόμματα θα κέρδιζε τιςεκλογές.
Αλλά η Ακροδεξιά συμμετέχει πλέον ενεργά σε κυβερνήσεις, κοινοβούλια και ευρωκοινοβούλια κερδίζοντας διαρκώς έδαφος με μία λαϊκίστικη ρητορική και απλουστευμένη ερμηνεία γεγονότων και καταστάσεων που αποδέχεται ασμένως ο μέσος πολίτης που αποφεύγει (ή βαριέται) να διεισδύσει στην καρδιά του προβλήματος. Ο ζητούμενος χαρισματικός ηγέτης της εθνικιστικής Δεξιάς και Ακροδεξιάς ανευρέθη τελικά στην Ολλανδία και ταξιδεύει τώρα ανά την Εσπερία και τις ΗΠΑ ως «πρεσβευτής καλής θελήσεως» της ισλαμοφοβικής Ευρώπης. Ονομάζεται Γερτ Βίλντερς, και είναι ο 47χρονοςε πρόεδρος του «Κόμματος της Ελευθερίας» (PVV) που φιλοδοξεί να συνενώσει όλους τους «εθνικά» σκεπτόμενους Ευρωπαίους σε μεγάλη σταυροφορία προστασίας των Ιουδαιοχριστιανικών αξιών για να αντιμετωπισθεί η «απειλή του Ισλάμ» με μία «Διεθνή Συμμαχία για την Ελευθερία». Αυτοχαρακτηρίζεται «εικονοκλάστης», και αντικομφορμιστής. Αλλά η ρατσιστική Δεξιά και η Ακροδεξιά διά αυτού αρθρώνει έναν λαϊκο-εθνικιστικό λόγο, γνωστό ως «η Λεπενοποίηση του πνεύματος», κατά το Γάλλο ακαδημαϊκό Raimundo Viejo και ορίζεται ως μία ικανότητα διείσδυσης και συνάρθρωσης με το λόγο της Κεντροδεξιάς ( ενίοτε μάλιστα και με αυτόν της Κεντροαριστεράς). Αυτή η ικανότητα συνίσταται στην επιβολή μιας σχηματικής μανιχαϊκής ανάγνωσης της πραγματικότητας εμπεριέχουσας εξ αντικειμένου έναν αποδιοπομπαίο τράγο, Εβραίο, κομουνιστή ή, όπως τώρα, Ισλαμιστή, πάντα εκφραστή του απόλυτου «κακού».
Η Ακροδεξιά έχει λαμπρό μέλλον, λόγω ολιγωρίας, ανικανότητας και δυστοκίας ιδεών της (Κεντρο)αριστεράς, αλλά και έξυπνου λαϊκισμού που εκμεταλλεύεται την ανεργία, τη δεινή κατάσταση όπου έχουν περιέλθει τα μεσαία και τα κατώτερα στρώματα, ενώ ο μέσος ευρωπαίος τείνει ευήκοον ους σε μια ρητορική υπέρ της προστασίας υποτίθεται-των συμφερόντων του. Πιθανό να είναι ανάμεσά τους και τέως Ευρωπαίοι αριστεροί που θα βρεθούν κάποτε στην απέναντι όχθη, προδομένοι, και βιώνοντες την πιο αντικοινωνική εποχή, όπου υφίστάνται τη μαξιμαλιστική νεοφιλελεύθερη ατζέντα με τις επάλληλες «διαρθρωτικές προσαρμογές» του ΔΝΤ, αλλά και άλλα πάθη. Στο τωρινό οικονομικό συγκείμενο η παραμικρή αισιοδοξία για το μέλλον εξ αντικειμένου γίνεται απαγορευτική. Η Ακροδεξιά επαίρει τη σημαία ενός επικίνδυνου εθνικισμού, ενώ η Δεξιά σπεύδει δίπλα της σε θέση παραστάτη, αφήνοντας προσώρας(;)το «μεσαίο χώρο». Σε τέτοια εικόνα απείρου κάλλους, πού να χωρέσει μία άμοιρη και διαιρεμένη Αριστερά με το καταφανέστατο έλλειμμα οράματος και ηθικού θάρρους;
Ο κ. Θάνος Κακουριώτης είναι ομότιμος καθηγητής του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου
